Loading...Kilka uwag i obserwacji przy rozmnażaniu Xenesthis immanis
Ray Gabriel – BTS 2013 28/3
Wstęp
Aktualnie istnieją trzy skatalogowane gatunki przez Platnick’a. Do 2013 roku w rodzaju Xenesthis wyróżniamy: X. immanis (Ausserer, 1875), X. intermedia (Schiapelli & Gerschman, 1945) oraz X. monstrosa (Pocock, 1903). Chociaż w obrocie hodowlanym wyróżniamy pięć odmian – X. immanis „short/long haired”, X. intermedia, Xenesthis sp. blau oraz Xenesthis sp. hell (blau – niem. niebieski; hell – niem. jasny).
Zdjęcie 1 ——— Zdjęcie 2
Identyfikacja
Za wyjątkiem Xenesthis sp. blau, który jest charakterystyczny ze względu na jego niebieską barwę oraz w pełni ubarwiony karapaks (zdjęcie 1.). Xenesthis sp. hell jest łatwo rozpoznawalny za młodu poprzez jego delikatnie ubarwione nogi (zdjęcie 2.), kiedy reszta gatunków ma ciemno szare odnóża. W hodowlach komercyjnych odróżnia się X. intermedia od X. immanis poprzez włoski na odwłoku; osobniki X. intermedia posiadają je wyprostowane i skierowane w tył – w kierunku kądziołków (zdjęcie 3.), gdy włoski osobników X. immanis są kręcone i krótsze (zdjęcie 4.), tym samym nadając niechlujny wygląd odwłokowi. Dwie wcześniej wspomniane formy X. immanis można odróżnić od siebie przez poddanie ich szczegółowym badaniom spodniej części uda; przy formie „long-haired” są długie (zdjęcie 5.), w przypadku innych form są krótsze (zdjęcie 6.). Różnica między tymi formami jest nieznaczna i jedynie dokładne porównanie wylinek (po jednej z każdej z form) może pokazać wyraźne różnice. Umieszczanie końcówki skalpela, kleszczy lub paznokcia pod włos każdego z nich pokaże odchylenie w długości (Dirk Wienmann pers.com). Kiedy to już jest za nami, różnica wydaje się dość wyraźna (przepraszam, nie posiadam żadnego zdjęcia by to pokazać). Tych dwóch form nie hoduje się razem (Dirk Wienmann pers.com). Niestety kwalifikowanie ich jest rzadko spotykane po zakupie, jeżeli w ogóle. Można to łatwo zaobserwować w drobnych ogłoszeniach na różnych stronach, kiedy to sprzedawca oferuje gatunek X. immanis bez określenia jego formy. Aczkolwiek może to być skutkiem tego, że sprzedający nie wiedział sam jaką formę kupuje lub już tego nie pamięta. Tutaj odnoszę się do identyfikacji w handlu zwierzętami. Spędziłem mało czasu na taksonomii X. immanis przez fakt, że nie znajdują się w obszarze moich badań. Nieznane są dla mnie poruszane powyżej aspekty odróżniania gatunków lub form w zakresie ich poprawności klasyfikacji taksonomicznej. Nie zmienia to faktu, że mogą okazać się bardzo przydatne przy hodowaniu danych form i/lub gatunków w ramach hobby. Następujący raport z rozmnożenia dotyczy X. immanis „long haired”.
Zdjęcie 3 ——— Zdjęcie 4
Zdjęcie 5 ——— Zdjęcie 6
Warunki
Moja wolna samica była trzymana w olbrzymim terrarium – pierwotnie przystosowanym do chowu Theraphosa blondi (Latreille, 1804) (Gabriel, 2003). Terrarium było podzielone od frontu, tak by zapewnić jeden wilgotny obszar a drugi wysuszony. Duży półmisek z wodą został umieszczony w frontowej części i dopuszczalną ewentaualnością było przelewanie się wody z niego, co powodowało nawilżanie frontowej części. W „Gabrielu” (2003), mech torfowy był użyty jako podłoże, ale ja postanowiłem zamienić je na włókno kokosowe, które na dłuższą metę jest lepszym rozwiązaniem. Terrarium znajdowało się na środkowej półce w gablotce, która była podgrzewana na tyłach gablotki przez dwie duże maty grzewcze kontrolowane termostatycznie między 25,5°C a 26,5°C. Tym samym nadając im nieduże nachylenie temperatur do około 14C w kierunku frontowej części – w zależności od ogólnej sezonowej temperatury pokojowej. Najwyższa półka była najmocniej ogrzewana, gdy najniższa była ogrzewana jedynie od tyłu połową maty grzewczej.
Dopuszczanie
30 stycznia 2005 roku wyliniała samica a samiec tej samej formy, który był świeżo po napełnianiu bulbusów, został dostarczony mi przez Guy Tansley’a. 18 marca 2005 roku samiec został wpuszczony do terrarium samicy. Po stukaniu samca w przednią część kryjówki, samica wyszła i ruszyła w kierunku frontu terrarium. Samiec nadal stukał i wibrował siecią samicy, zbliżając się do niej od boku. Samica powoli obróciła się w kierunku samca, podnosząc się i tym samym pokazując samcowi chęć do kopulacji. Dopuszczenie zakończyło się bez przykrych incydentów. Samica pozostała w miejscu, a samiec°Cowo wycofywał się. Samica była porządnie nakarmiona dużymi osobnikami karaczanów oraz rozmrożonych osesków mysich, których nie chciały zjeść moje węże. Podłoże w terrarium zaczęło się wysuszać przez temperaturę, dlatego 10 czerwca przeniosłem ją na dolną, chłodniejszą półkę oraz zwilżyłem frontową część terrarium. Niższa temperatura i skok wilgoci możliwe, że nadały wrażenie okresu deszczowego. 10 dni później, tj. 20 czerwca 2005 roku, zaobserwowałem samicę wykopującą podłoże spod swojego gniazda. Później, 24 czerwca, było można zobaczyć ją z kokonem.
17 lipca 2005, kokon został odebrany do sztucznego inkubatora. Ponad 80 jaj (zdjęcie 8.) zostało usuniętych z kokonu, a następnie umieszczono je w inkubatorze (Gabriel, 2005). Po kilku następnych dniach jajka zaczęły przeistaczać się do formy prelarwalnej, ale nie tylko to zaczęło się rozwijać; pleśń zaczęła pojawiać się na formach prelarwalnych. Na dniach zaczęły umierać prelarwy w wyniku ataku pleśni pomimo tego, że zakażone prelarwy zostały usunięte. W efekcie końcowym żadne z młodych nie przeżyło. Patrząc wstecz na te niepowodzenie i kilka innych ale podobnych, mogę tylko przypuszczać, że ten typ sztucznego inkubatora nie nadaje się dla pewnych gatunków Aphonopelma, Sericopelma i kilku innych gatunków azjatyckich – wszystkich tych, których zawartość kokonów umarła z tego samego powodu. Z perspektywy czasu, sztuczny inkubator Gabriel (2004) mógłby się sprawdzić, gdyby został odrobinę inaczej zaprojektowany, nie zapominając przy tym o zwiększeniu ilości otworów wentylacyjnych.
Zdjęcie 7 ——— Zdjęcie 8
Źródła:
– Gabriel, R. 2003. Notes on the husbandry and captive breeding of Theraphosa blondi. Journal of the British Tarantula Society, 18 (2): 54–57.
– Gabriel, R. 2004. Artificial incubation and the care of nymphs. Journal of the British Tarantula Society, 19 (2): 38–41.
– Gabriel, R. 2005. An improved method of artificial incubation. Journal of the British Tarantula Society, 20 (4): 123–125.
– Platnick, N. I. 2013. The world spider catalog, version 13.5. American Museum of Natural History, online at The World Spider Catalog, V14.5 by N. I. Platnick Š 2000 — 2014 AMNH
Tłumaczenie: Ziolcz
Prawa autorskie: British Tarantula Society
Liczba wyświetleń: 20
