Latrodectus obscurior

Latrodectus obscurior
(Walckenaer, 1805)

Nazewnictwo

Nazwa łacińska: Latrodectus obscurior
Nazwa polska: brak

Wygląd

Dorosłe samice osiągają rozmiary ok 1 cm długości ciała, z odnóżami zaś około 3 cm. Przyjmują barwę czarną z lekkim odcieniem brązu i charakterystyczną czerwoną klepsydrą na spodniej części ciała. Samce znacznie mniejsze osiągają maksymalnie 0,5 cm z odnóżami.

Długość życia

Samica żyje po ostatniej wylince rok – dwa, zaś samce umierają po kilku miesiącach.

Występowanie i biotop

Wyspy Zielonego Przylądka oraz Madagaskar. Sieci buduje w miejscach, które zapewniają stabilność konstrukcji a także dostęp do pokarmu. Bardzo chętnie wchodzi w jakieś szczeliny, zacienione miejsca.

Cechy szczególne i ciekawostki

Cały rodzaj czarnych wdów (Latrodectus spp.) słynie z tego, że samce są zabijane podczas kopulacji. Bardzo często jednak zdarza się tak, że samiec po prostu sam się podkłada samicy w formie posiłku. Poza tym wdowy to bardzo spokojne pająki, które kąsają w ostateczności – z reguły wtedy gdy zostaną niechcący przygniecione.
 

Terrarium

Młode najlepiej umieścić w kliszówce albo innym małym pojemniku, który będą w stanie zabudować pajęczyną. Można także ileś młodych trzymać razem co pozwoli im na zbudowanie większej sieci, a nam na zagospodarowanie większego pojemnika. Należy jednak liczyć się ze stratami. Gdy pajączki podrosną przeznaczamy im coraz większe lokum. Najlepiej jest przeznaczyć dla malca mały pojemnik (kliszówka, sosjerka), dla podrostka większy i dla dorosłej samicy docelowe terrarium, aby nie przenosić pająków zbyt często i nie zmuszać ich na nowo do budowania sieci.
Z wystroju może zrezygnować w ogóle. Podłoże jest niepotrzebne, a może nawet przeszkadzać. Można jedynie stosować je ze względu na walory estetyczne, ale najlepiej żeby było ono wyschnięte. Poza tym możemy zastosować roślinki, gałązki czy kawałki pociętego papieru, które będą służyły pająkowi za stelaż do budowy sieci. Nie jest to jednak obowiązek, bowiem i bez tego pająk sobie poradzi i zbuduje sieć zaczepioną o ścianki pojemnika.
Osobiście uważałbym na pojemniki z zakręcanym wieczkiem, bowiem gdy pająk zbuduje na nim sieć to podczas odkręcania możemy zwinąć go w „rulonik” i uszkodzić. W takiej sytuacji pojemnik możemy umieścić nakrętką do dołu licząc, że pająk zabuduje wyższe partie. Takie rozwiązanie ma też swój plus bo łatwiej jest usuwać resztki pokarmu.

Temperatura i wilgotność

Pająk znoszący spore różnice temperaturowe. Radzi sobie nawet gdy temperatura spadnie poniżej 20°C, ale lepiej utrzymywać wyższą temperaturę. Wilgotność niska. Pająk pobiera wodę z pokarmu. Najlepiej nie pryskać, jedynie od czasu do czasu małą kropelkę na pajęczynę. Osobiście jednak uważałbym na to, bo małe umierają od zbyt wysokiej wilgotności a poza tym mogą utopić się w zbyt dużych kroplach wody.
Jeżeli chcesz dowiedzieć się czego używać do ogrzewania i oświetlania w terrarium – przeczytaj ten artykuł: Ogrzewanie i Oświetlenie.

Żywienie

Małe L1 są naprawdę maleńkie, jednak ich karmienie nie stwarza takich problemów jak u innych pająków właściwych. Wystarczy jednak zaczekać na to aż maluch zbuduje sieć a następnie można wrzucać mu pokarm na nią. Mogą to być muszki owocówki, wylęg świerszcza itp. Dzięki silnej pajęczynie i jadowi pająki te radzą sobie nawet z większym pokarmem. Także można podawać krojony martwy pokarm, ale musi on być wrzucony na pajęczynę. Można stosować także grupową hodowle malców. Ma jednak to swoje mocne i słabe strony. Wielkim plusem jest na pewno to, że sieć zbudowana przez kilka osobników jest większa i mocniejsza a przez to są w stanie złapać większą ofiarę. Minusem natomiast jest to, że mogą wystąpić straty w skutek przypadkowego zjadania się młodych – bo raczej nie są kanibalami.
Karmienie dorosłych osobników wygląda tak samo. Są w stanie upolować nawet większą ofiarę od siebie. Dodatkowo pająki te stosują ciekawą taktykę – podbiegają do ofiary szybko ją owijając siecią przy czym kąsają kilkakrotnie i czekają aż jad dokończy dzieła zniszczenia. Gdy ofiara jest już martwa spokojnie się nią pożywiają.
Dorosłe osobniki, gdy zapewni im się większa przestrzeń prócz zwykłej sieci budują także specjalne lepkie, pojedyncze nici, które spuszczane są na dno pojemnika. Można więc karmić także naziemnym pokarmem, który przyklejając się do takiej nici swymi ruchami zaalarmuje wdówkę. Ta następnie wciąga taką ofiarę do góry, by ją zabić a następnie skonsumować.

Dymorfizm płciowy

Płeć można rozpoznać w bardzo łatwy sposób. Samce są maleńkie w porównaniu do samic i mają bulbusy. Z początku są one jasne lub przezroczyste wręcz a gdy pająk przejdzie ostatnią wylinkę to stają się one czarne. Wyznacznikiem dorosłości u samic jest wielkość oraz to, że dawno nie liniała a także to, że ma jednolity kolor przez brak wyraźnych przebarwień. Poza tym dorosła samica, która nie miała kontaktu z samcem może także robić niezapłodnione kokony.

Rozmnażanie

Po prostu wpuszczamy samca do samicy. Ten zaczyna swój taniec godowy na pajęczynie. Trąca ją i naciąga po czym zbliża się do samicy i czeka na jej odpowiedź. Samica powinna sygnalizować mu, że jest gotowa i bezproblemowo dopuszcza go do siebie. Po kopulacji samiec zostaje z reguły zabity przez samicę.
Samica w odpowiedniej temperaturze może złożyć kokon już po tygodniu. Gdy jest chłodniej czas ten może się bardzo wydłużyć. Kolejne kokony są składane w odstępie około dwóch tygodni. Liczba młodych w kokonie może być dość różna ale z reguły jest to kilkadziesiąt sztuk.
Ocena (zobacz skalę ocen)
jad: 4
szybkość: 2
temperament: 2
trudność hodowli: 1
podatność na błędy hodowców: 1
ocena ogólna: 10

Polecany dla średniozawansowanych hodowców.
Czarne wdowy (Latrodectus spp.) są banalnie łatwe w hodowli, jednak rodzaj ten dysponuje dość silnym jadem, więc wiele osób woli trzymać się z dala od tych pająków. Wielki wpływ na takie postawy ma zapewne także ich zła sława, której przypisuje się wiele przypadków śmiertelnych. Należy jednak pamiętać, że do rodzaju Latrodectus spp. należy 31 gatunków i nie wszystkie są tak bardzo jadowite. L.obscurior należy do tych mniej jadowitych i nadaje się na pierwszą czarną wdowę w hodowli. Jeśli ktoś ma jednak obawy czy będzie w stanie poradzić sobie z takim pająkiem to osobiście polecałbym mu złapać sobie jakąś samiczkę Steatoda spp. z garażu czy strychu i spróbować jej hodowli. Sam sposób hodowli jest identyczny jak u czarnych wdów, a ich krajowa kuzynka mimo iż mniejsza i mniej efektownie ubarwiona to zachowaniem nie odbiega od swoich egzotycznych kuzynek. Dzięki temu także zyskały one miano fałszywych czarnych wdów.
Opracował: Dimitir „Wodnik” Wodniakov

Źródła:
Portal – Vogelspinnenforum Schweiz
Arachnopets – Arachnopets
doświadczenia własne
doświadczenia innych hodowców Latrodectus spp.

Tekst pochodzi z arachnea.org. Więcej informacji w stopce.

Liczba wyświetleń: 3